Kör karanlığın şah damarını kestiler
Kesiklerden kapı deliği ışığı sızmalar
Filizi kesilmiş umut çiçekleriydi onlar
Tohumunu patlatamadan doğaya göz yumdular
Ve her gece aynı ağıt başlardı
Dünyaya örtülen kara perdeyle beraber
Şimdi o topraklar;
Yol kenarı dikenlerine dönüştüler
Ne zaman bassam adımlarımı acıtırlar
İşte bundandır nefret kardeşliği,
Toprak ve karanlık..
İkisinin arasındaki mezarda yatar yalnızlık...
10.07.2012
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder